"Hoewel de beelden van Johan Tahon in essentie zelfexploraties zijn nemen ze, gewild of niet, ook de maat van de maatschappij. De enigmatische figuren lijken, alleen of in combinaties, te figureren in een stil protest tegen de nefaste invloed van de hedendaagse glossysocioloog en zelfhulpboekpsycholoog. Vanuit hun obsessie om de mensheid in te delen in ééndimensionale karaktertypes denken zij die mensheid te dienen, en wel door ieder individu zijn of haar hokje aan te wijzen.

Het werk van Johan Tahon toont ons echter dat zelfonderzoek een leven lang duurt, en dat je er ook vooral anderen moet bij betrekken. Johan Tahon toont ons zijn analyses, maar dat is niet zonder risico – voor hemzelf. Want de kijker heeft een taak. Afhankelijk van welk beeld een kijker, tot dan onbekend met het oeuvre van de kunstenaar, eerst te zien krijgt moet die daarna ofwel een horrorbeeld ofwel een ingetogen beeld bijstellen. Vanuit welke richting de kijker ook komt, hij gaat vanaf dan sowieso een driehoeksverhouding aan waaruit hij niet meer kan ontsnappen: van ingetogenheid naar horror naar zichzelf, en weer terug. Niet elke kijker is daartoe bereid, maar wie lang genoeg volhoudt vindt troost."

Tekst door: Gaston Meskens