als jongen woonde ik in een kasteel, een klein kasteel
temidden van een rijtje keurige hollandse kasteeltjes,
maar volgens mijn vader, kasteelheer, een kasteel
dat kon je goed zien, volgens hem, aan de leeuw die
statig op het stenen muurtje voor de voordeur stond

als jongen woonde ik in een kasteel, een klein kasteel
temidden van een rijtje keurige hollandse kasteeltjes,
maar volgens mijn vader, kasteelheer, een kasteel
dat kon je goed zien, volgens hem, aan de leeuw die
statig op het stenen muurtje voor de voordeur stond

als ik ‘s nachts niet slapen kon, de dromen te echt
om in te verdwalen, zag ik door het zolderraam
in de zwarte nacht onze leeuw, machtige jagend,
hoog over de woeste hemel, zijn lange manen
met losse hand getekend in klauwenvol met sterren

als gewapend deel van de familie stond die betonnen
leeuw pal in wind en weer, waakte braaf en jaren
later pas zag ik dat hij wel heel veel broers en
broertjes had, in kasteeltuintjes als die van ons,
en ook zijn eenzaamheid herkende ik pas toen

als die leeuw en die jongen van ooit, hier hadden kunnen
zijn, zou ik ze vertellen over nu en over vroeger en over
hoe zij, veel dichter nog dan wij, aan de voet staan van
waar wij nu naar opkijken en dat alles, iedereen, ook hij
en zijn leeuw vanaf vandaag een vader heeft, voor altijd